Tomasz i my, Peter J. Leithart

Oktawa jest powtórzeniem, ale powtórzeniem z pewną zmianą. Nie jest tą samą nutą zagraną powtórnie, lecz o oktawę wyżej. Oktawa zawsze wyznacza nowy początek. Hebrajscy chłopcy przechodzili obrzezanie ósmego dnia po narodzinach. Pierworodne owce były składane w ofierze ósmego dnia. Aaron został wyświęcony ósmego dnia. Trędowaci, mężczyźni po wycieku, kobiety po menstruacji – wszyscy poddawali się oczyszczeniu ósmego dnia. Poświęcenie Świątyni osiągało kulminację ósmego dnia.

Wielkanoc również jest oktawą. Jezus powstał z martwych dzień po szabacie, który kończył żydowski tydzień. Wielkanoc zawiera w sobie wszystkie ósemki Starego Testamentu, lecz również wznosi się ponad nie na wyższy poziom. Po Wielkanocy świętujemy Oktawę Wielkanocną. Wznosimy się o oktawę wyżej. Lecz skoro już świętowaliśmy ósmy dzień, czyli Wielkanoc, to dlaczego potrzebujemy kolejnego ósmego dnia?

Niektóre kościoły chrześcijańskie obchodzą Oktawę Wielkanocną na pamiątkę św. Tomasza, któremu Jezus objawił się właśnie ósmego dnia po Wielkanocy. Jak wiemy, Tomasz nie bez powodu nazwany jest niewiernym. Nie tak szybko uwierzył bowiem w zmartwychwstanie Jezusa. Wiara budziła się w nim wolno. Lecz Tomasz nie był wyjątkiem. Również Piotr i Jan nie pojęli znaczenia pustego grobu od razu. Maria pozostała przy grobie, kiedy uczniowie odeszli, ale także ona z początku wzięła zmartwychwstałego Jezusa za ogrodnika. Kiedy zaś uczniowie usłyszeli świadectwo Marii: „Widziałam Pana”, to pozostali w ukryciu ze strachu przed Żydami. Nie tylko Tomasz miał problem z uwierzeniem w nowinę tak radosną, że aż nierealną.

Tomasz jest wyjątkiem, gdyż inaczej niż pozostali apostołowie nie spotkał zmartwychwstałego Jezusa w dniu, w którym nasz Pan zmartwychwstał, czyli pierwszego ósmego dnia. Spotkał Go osiem dni później. Jednak Tomasz był pierwszym spośród uczniów, który wyznał, kim Jezus prawdziwie był. Możemy krytykować Tomasza za niewiarę, lecz to on wyznał, kim jest Jezus, zanim uczynił to Piotr i Jan. Tomasz, widząc rany Jezusa, padł przed Nim w akcie czci i uwielbienia, wyznając: „Pan mój i Bóg mój”.

Dwudziesty rozdział Ew. Jana ukazuje najpierw Marię i apostołów, którym Jezus ukazał się w dniu zmartwychwstania, a więc pierwszego ósmego dnia, a następnie Tomasza, któremu Jezus ukazał się po kolejnych ośmiu dniach, lecz pod koniec rozdziału Jan stwierdza, że napisał Ewangelię z myślą o tych, którzy nigdy nie ujrzeli Jezusa. Spotkanie Tomasza z Jezusem w Oktawę Wielkanocną upewnia nas, że nowe życie dane jest nie tylko tym, którzy ujrzeli Jezusa w dniu Jego zmartwychwstania. Przeciwnie, gdyż Tomasz okazał się być pierwszym spośród apostołów, który w pełni okazał wielkanocną wiarę i który zrozumiał znaczenie Wielkanocy, mimo że nie ujrzał Jezusa przez pierwszą oktawę po zmartwychwstaniu.

Podobnie my, którzy żyjemy dwa tysiące lat po pierwszej Wielkanocy, możemy przyłączyć się do wyznania Tomasza: „Pan mój i Bóg mój”; możemy włączyć się w wielkanocną pieśń chwały; możemy posiąść obfite życie ósmego dnia tygodnia.

Tłumaczył Bogumił Jarmulak.

Źródło: Thomas and Us